martes, 26 de octubre de 2010

Ganas de...

Cada día me levanto con las mismas ganas de sorprenderme a mi misma; con una curiosidad asombrosa acerca de lo (y de los) que me rodea (n). Con ansias de curiosear lo que tienen dentro. Con anhelos de sentirme importante (para mi y, entonces, para los demas).

He pensado que debería intentarlo primero con aquellos que ya han decidido estar a mi lado y que, gracias a ello, me resultaría más fácil; pero...era todo mentira, espectáculo, farándula; ahí todavía tengo demasiado que perder...

Sin embargo aquellos que acabo de conocer, que sé que tienen algo, pero que todavía no puedo discernir entre si es bueno o malo (siempre para mi), con ellos...es más fácil; no hay que perder, la curiosidad sobre sus instintos todavía está viva, todavía no he sufrido puesto que, con ellos, no es necesario sufrir.

Me expando hacia un mundo nuevo; hablo de aquello que siempre callé, me hago responsable de mis actos y soy feliz; Si muriera hoy; moriría tranquila.

lunes, 25 de octubre de 2010

Interpretación del Gran Hermano

Seriáis tan felices en este aula...plagada de mujeres vacías, sin sentido, con una fe indescriptible en el culto al cuerpo; apretadas y combinadas, queriendo ganar el trofeo “Miss Ganado 2010”. Vienen de colores vivos, parece una guardería para adultos, aquellos babosos, lascivos, de esos que observan la estancia parapetados tras un cristal polarizado, viendo cómo todas aquellas niñas se pavonean ante él; deleitándose con el contoneo de su cuerpo (todavía turgente), siendo conocedor de su anonimato. Se masturba cuando ha escogido la candidez en persona; lleva una copa en la mano; sorbe de ella sus pensamientos mientras se derrama sobre el tapizado sofá.

Otra vez...Volvió Gran Hermano

martes, 19 de octubre de 2010

Dicen...

Hay quien dice que transmito al escribir;
hay quien dice que muero por sentir,
hay quien habla de aquellos que al morir,
dejan libres a su alma y consiguen partir.

Hay quien dice que debería saber;
hay quien dice que tengo cierto poder,
hay quien habla de mi sin conocer
nada de lo que hay en mi, en mi ser.

Hay quien dice que me expreso al llorar,
hay quien dice que es mi forma de hablar,
hay quien cuenta historias que al acabar,
las sientes como propias sin recapacitar.

Hay quien dice que las oportunidades vuelan,
hay quien dice que los niños juegan;
yo, sin embargo pienso;
que las personas, de por si; son sueños.

sábado, 16 de octubre de 2010

El tétrico

Cuando aquella niña de grandes mofletes y pequeños ojos vidriosos nació; todo el mundo pudo comprender que sería una vida cargada de lamentos, llena de lágrimas para poder paliar el dolor inherente a su alma. Estaba predestinada al sufrimiento y para ello la educaron. Siempre la habían prevenido contra todas las desdichas que pudieran sucederle, pérdidas irreparables, caídas a un vacío convulso y añejo, imágenes inenarrables, etc.

No nos dejemos engañar, no fue una infancia traumática ni mucho menos, mas bien todo lo contrario; sus padres la adoraban como sólo ellos consiguen querer. La instaron a la lectura como fuente de conocimiento y remanso de paz; tuvo la oportunidad de conocer, gracias a ellos lugares de incomparable belleza natural; le enseñaron a admirar las obras de arte cotidianas y también las extraordinariamente vanaglorizadas por el paso de los tiempos, dejando siempre muy clara la soledad de su alma; todo aquello que la hacía dichosa podría lograrlo sola. Sería la felicidad autosuficiente.

Lucía creció y muy pronto se resignó, nadie lograba comprenderla porque ella no se dejaba desencriptar; luchaba diariamente porque los infelices dejaran de serlo si tal poder estaba de su mano, ofrecía su ayuda desinteresadamente a cualquiera que la pudiera necesitar sin importar su grado de implicación en ninguna de las relaciones sociales preestablecidas; pero se cansó, sabía que no podía optar a más que un etéreo espejismo de felicidad y no le pareció coherente. Era plenamente consciente de que los seres por los que se dejaba rodear eran puros, más o menos sinceros y, sobre todo, “necesitados”; le encantaba escuchar, aunque ella hablase por los codos sin decir nada.

Supuso que la primera pérdida importante sería la de aquella persona que la llevaba advirtiendo que aquello pasaría en parte como amenaza velada y también como aviso para crear una coraza alrededor del corazón; esa armadura fue mutando con el paso de los años, a medida que le iban haciendo daño ella iba endureciendo esa capa hasta que llegó al punto de no retorno. Nunca podría volver a amar, aquella cobertura se había solidificado justamente en el momento que su corazón se hallaba más pequeño, encogido por miles de dudas y penas que la asaltaban. Y así se quedó, con un corazón minúsculo, pero con un alma muy grande encerrada en un cuerpo cansado de vivir.

Decidió que haría un viaje para poder alcanzar la tranquilidad suprema, aquella donde no te molestan las arrogancias ni las mentiras, aquella donde, da igual lo que hagas, nadie va a tratar de juzgarte pues ya no habrá quien pueda hacerlo, aquella que no tiene vuelta atrás pero que consigue que, quien la recibe, desborde una exultante felicidad, sólo entonces su corazón podría expandirse, en el momento definitivo, podría amar y ser amada.

Aquel viaje sin vuelta la llevó al primer paraje natural del cual tenía recuerdos propios (las fotografías realizadas a lo largo de su vida no podían contar como opción, pues no pueden transmitir sensaciones, sino que nos transportan a lo vivido en la toma de aquella instantánea y por eso sólo tienen sentido para quien participa en ellas). Una capilla perdida, abandonada mucho tiempo atrás hasta por los miembros del clero; no la recordaba tan humilde, tan decrépita, tan vulnerable; forzó mínimamente la puerta para acceder a un interior desolado, el vacío lo ocupaba todo; sólo se podía observar detrás de lo que se suponía como un altar, una piedra tallada; un mensaje.

La inscripción rezaba así: “Y aquellos que nos temen lucharán porque no lleguemos a nuestra meta, aquellos que nos quieren forjarán a base de dolor nuestras almas impías, aquellos que nos odian imprimirán su ira en nuestros rostros porque, al fin, siempre somos parte de aquello que nos rodea”.

Sorprendentemente el alma de aquella muchacha estaba más que excomulgada (según los dictámenes de la Iglesia Católica) pese a que su rostro no emanaba furia, se le veía más que sana y, como comienzo, había llegado hasta aquí; una meta sencilla, sin duda; pero lugar de llegada al fin y al cabo. Habían pasado muchos años desde la última vez que se percató de aquel delicioso paisaje y, sin embargo, lo recordaba, con el sol hundiéndose tras las montañas, aquel pantano que brillaba como si se hubiese servido de un manto de oro, la brisa fresca, otoñal, acariciando las copas de los árboles, el graznido de las aves que sobrevolaban el lugar, etc.

Tal vez Lucía sólo estuviera exagerando, seguramente todo aquello tendría mucha más lógica de la que ella le encontraba, es probable que se sintiera confusa e invencible a la vez; largo había sido el camino hasta aquel paraje, dificultosas etapas de una vida enrevesada, complicada por aquellos que en algún momento la rodearon, sólo ahora podía hacer el balance. Siempre se había creído con más suerte de la habitual para lo económico y más desdichada en el ámbito personal pero hacía muchos años que había llegado a la conclusión de que era por simple justicia; no podía pedirlo todo.

Asomada a aquel balcón natural, recapituló, recodordó la inscripción; estaba de acuerdo con lo que allí se plasmaba y encontró una solución; si nadie tuviera miedo de ella, no tendría dificultades para encontrar y acabar su camino; si consiguiera que nadie la quisiese no sufriría jamás sus pérdidas; y, si nadie la hubiese odiado no hubiera tenido nunca, cara de malas pulgas. Quería quedarse allí; en su ladera de la montaña; porque es, donde nadie nos rodea, cuando conseguimos ser nosotros mismos.

Poco tiempo después, cuando descubrió que jamás conseguiría estar sola; que realmente había alguna gente a la que su vida le importaba decidió que no podría llegar a su meta; no lograría que la oscuridad por fin la invadiese, que todo aquello terminara de la forma más rápida e indolora posible. No podría hacerle eso a la gente que la rodeaba, no podía hundir así a su familia, no quería provocar más lágrimas de las que ella misma había podido emanar a lo largo de su corta vida, pero tampoco conseguiría vivir; en ese momento su alma decidió que si que podía; mientras hubiese un cuerpo al que referirse y éste estuviera caliente y “vivo” podría huir de todo lo que la rodeaba; conseguiría dejar de sufrir, dejar de mentir, al fin, alcanzaría su meta. La muerte.

miércoles, 13 de octubre de 2010

I Divagaciones Varias

Cómo podemos saber si lo que creemos que es el máximo lo es realmente:

¿Es posible saber si cuando crees que quieres realmente a alguien es eso lo que realmente va a ser tu máximo en el apartado "sentir"?. Cómo se puede saber si en un futuro no llegará alguien mejor...¿realmente la mayoría de las parejas actuales son por derrotismo?, ¿por pereza y convencimiento de que no vas a encontrar a nadie mejor?, ¿por el canon social del parejismo indiscriminado?, ¿por simple rutina?.

No estoy intentando destrozar lo que ya existe; pero no consigo comprender el convencimiento de algunos de que lo suyo realmente es amor cuando tienen apenas cuarenta años; esa es la mitad de una vida media en nuestro pais (mas o menos, tampoco seais exquisitos...)el único momento en el que podrás saber realmente a quién amaste a lo largo de tu vida será tu último suspiro, porque es cuando podrás hacer balance de lo que sucedió;

todos nos equivocamos
y hay elecciones que;
son verdades en su momento,
pero que se convierten en pantomimas
con el paso del tiempo.

Ro

El divagar por una filosofía transversal es a lo que me lleva...

lunes, 9 de agosto de 2010

Tiempo...

Y hace _ que no escribo,
y hace _ que no te lo digo,
y hace _ que te pido
que estés sólo conmigo.

Y hace _ que te añoro,
y hace _ que en mi cama lloro,
y hace _ que a lo loco
todos gritan que viene el lobo.

Y hace _ que no vienes
y hace _ que no estás
y hace _ que no quieres
pero...¿Cuándo volverás?.

Te quiero,
fuera, dentro, a mi lado;
te quiero mi niña,
da igual lo que haya pasado.



Bikos no cu (coma sempre)

sábado, 31 de julio de 2010

Supongo...

Una vez creí que sabía algo, tenia la plena consciencia de que por fin había llegado a conocer algo plenamente, pero me engañé. Las dudas volvieron a asaltar mi mente como si de miles de estorninos colgados en el cielo cuales marionetas, estuviesen oteando un castillo. Tuve miedo, hui lejos, donde nadie pudiese encontrarme, para poder encontrarme a mi misma. Y me gustó lo que vi, me gustó la reacción de mi cuerpo hacia mis propios sentimientos, fue agradable.

Pero las noches llegaron, los dias de calma se fueron y parece que no han de volver, y eso no me gusta; quiero sonreir, que las cosas me lleguen realmente a un corazon cubierto por una coraza inquebrantable; es complicado, lo sé; pero tambien tengo el dato de que lo conseguiré.

sábado, 24 de julio de 2010

Confesiones....

Las cosas pueden ocurrir de mil maneras, cada cual vamos a tener nuestro punto de vista; lo importante es no juzgar, no sentirse con el poder de humillar a una persona (TODOS cometemos errores).

Supongo que lo realmente increible es como las vidas de las personas se van entrelazando (por mucho que queramos o no, existen redes sociales - y si consigues hilar unos con otros...estamos todos conectados).

No puedo decir mas ni quiero decir menos;

Buenas noches mundo, buenas noches escritor, boas noites meu amor.

lunes, 5 de julio de 2010

Tu y sólo tu

No necesito venas pues ya soy agua; no me hace falta sexo pues ya me he convertido en fuego; probablemente no me sientas pisar pues soy tierra y el viento...es lo que convierte mi figura en un reflejo.

Sólo una cosa me mantiene en este mundo, tu.



Me hablas con la mirada y me sorprendo al saber lo que piensas, al dejar que tus labios conviertan en palabras algo que ya dabas por supuesto y, que yo, no sabía. Me inquietas cuando tus manos acarician mi pelo, me calmas cuando, por fin, puedo dormir en tu pecho. Me gusta que hayas comenzado a explicar tus sentimientos, me encanta que hayas decidido que soy yo.

Sé fehacientemente que hice el estúpido, que abrí la boca sin saber y que te mentí; engañarme a mi misma es algo a lo que, incluso, me he acostumbrado.

Por el miedo a perderte, me cerré;
por el miedo al daño, te engañé;
por el miedo a todo, escapé;
porque eres tú, he decidido volver.

Por fin hemos conseguido explicarnos,
por fin hemos decidido dejar al mundo de lado;
por fin he conseguido dormir abrazándote,
ahora comienza lo realmente complicado.


Yo di un paso;
tú has dado el realmente importante;
no quiero complicaciones banales,
sólo intento no agobiarte.

sábado, 26 de junio de 2010

Lamatumbá (e Lamatumberos)

Porque realmente vos debo moito,
tal vez risas, zicais lamentos;
todo está ainda por vir,
non chegou o noso momento.

Chegará, e de seguro
que vos escoitarán,
facendo caso das vosas verbas,
somos moitos os que estamos a pensar.

Seredes ó fin ceibes,
de toda melancolía,
que segue a colocar etiquetas...
ca cor da hipocresía.

A xente
escomeza a comprender,
que en Ourense...
hai máis cousas que o PP.


E chegarán ainda mais sorrisos,
tornará o sol a sair,
non haberá mais despedidas;
e nós, non teremos fin.

GRAZAS! por todo vos dou;
grazas por facerme sorrir,
grazas por chegarme ó corazon,
cando non conseguía latir.



P.D. Esto me pasa por vos escoitar...

miércoles, 2 de junio de 2010

FromVi

A miña conciencia
non pode acougar
a miña experiencia
non pode arrincar
a miña paciencia
ten seu final
a miña presencia
xa non ten rival.

O meu pensamento
quere conceder
o meu alento
sintese quecer
o meu sufrimento
non querer crecer
o meu invento
ten que sair ben.

A realidade
quereme sorrir
a dualidade
faime sufrir
a identidade
quero compartir
a finalidade
é o mesmo sentir.



Non serei
que soñe con acompañar
unha verba fermosa
co movemento da man.

Non serás
quen soñe con me arrincar
un sorriso ceibe
que che faga dubidar.



P.D. Nova letra + nova melodia = nova canción

martes, 25 de mayo de 2010

TAL VEZ...QUIZÁS:

Tal vez:

1.Tal vez te quiera demasiado como para atreverme a contarte la verdad.
2.Tal vez me impongas tanto respeto que tengo pánico de lo que puedas opinar de mi.
3.Tal vez te admire tanto que te creo, sin dudar un segundo de tu palabra.
4.Tal vez me importes lo suficiente como para apartar mi propio criterio en tu presencia.
5.Tal vez tu presencia imponga tanto a mi mente que sonría sin saber qué decir.
6.Tal vez sueño despierta con conocerte y por eso necesito pasar tiempo contigo.
7.Tal vez tu sonrisa altere mis pensamientos.
8.Tal vez se me ocurren tantas formas de complacerte que no sea capaz de enumerarlas.
9.Tal vez me excites tanto que mi cuerpo responde con orgasmos al roce de tu piel.

Quizás:

1.Quizás hayas caído en la más ignominiosa pasividad de mi persona.
2.Quizás te quiera tan poco que no crea que deba perder el tiempo en explicarte mis razonamientos.
3.Quizás has pasado tan de puntillas por mi vida que no merezcas más de mi.
4.Quizás te he abandonado porque no quiero notar tu presencia.
5.Quizás me inoportune tanto tu presencia que mi sonrisa, hipócrita, desee rechazarte.
6.Quizás el hecho de conocerte no me atraiga y el paso del tiempo sólo hace darme la razón.
7.Quizás eso que llamo sonrisa no sea más que una mueca de desprecio hacia mi.
8.Quizás el complacerte sea el medio para que me complazcas (cosa que considero harto complicada).
9.Quizás la presencia de tu cuerpo sólo haga que se revuelvan mis entrañas.


No me gusta la idea,
lloro cuando no me ves;
la verdad, no es que quiera;
me sale sin querer.

Lloro siempre por tu culpa,
lágrimas sin cesar...
siempre me digo lo mismo;
a mí, no me pasa más.

Y caigo como una idiota,
en tu cama acostada ya;
no me doy por vencida,
pero ahora quiero llorar.

Mañana será lo mismo,
sola volveré a estar;
supongo que no te importa...
pero quiero que gane el QUIZÁS.

Probablemente no es que quiera,
pobablemente es lo que sienta;
seguramente gana el TAL VEZ...
y es factible que me arrepienta.

sábado, 22 de mayo de 2010

Diferenzas?

Qué diferentes
estes montes
daquela terrachán
de máis alá;
de reixas imposibles
de poder saltar,
picudas son...
están para te matar.
Cando por tí intentes
a este lado cruzar
unha fronteira alta
que non podes alcanzar
esta ahi!
para os teus planes alterar.
Con ela din
que diferentes somos
amosémoslle agora
que non hai mellores pobos.
Viana, Verín,
Lobeira, A Estrada...
costa decidir
cal é a máis adecuada.
O mesmo pasa entón
con aqueles moriscos
que por vires aqui
poñen a súa vida en risco.

Non dubides pois,
na capacidade dun pobo
pois ti, gobernador
non es quen, sen seu apoio.
Escoitarnos deberías,
para poderen decidir
si o que estás a facer
non vai repercutir.
En feitos susceptibles
de seren influenciados
por mil mans sucias
que fican ó teu lado.

Déixanos VIVIR
coma nós decidamos;
déixanos DECIDIR
o camiño a percorrer;
déixanos SEGUIR
co que nalgun momento soñamos;
déixanos PERCIBIR
o que acontece por él.

viernes, 21 de mayo de 2010

Si o no...No lo sé

Eterno no sé,
putrefacto no sé,
ignominioso no sé,
desesperante no saber.

Sueño, no sé;
vivo sin poder,
pues el maldito "no sé",
destroza mi ser.

Siempre sin saber,
vivo aquí y allá;
pues el jodido no sé,
me llena de mediocridad.

El saber, da placer;
y por eso, sin querer,
todos debemos aborrecer
esas palabras, o no...
no lo sé.

miércoles, 12 de mayo de 2010

VIENTO (Aire en movimiento)

Me parece que debo poner el poema que me han publicado aunque solo sea por orgullo porpio...




Miedo a volar,
es aquello que te impide soñar;
por lo bien,
que la vida te ha de tratar.

Porque tu,
te has ganado a ti mismo;
al igual,
que ese puñado de niños,
que sin saber,
cual es su sitio en la vida;
no deberán,
darla nunca por perdida.

Los árboles
vibran, al compás del viento;
pero no dejan,
de ser inmóviles al tiempo.

Por aquello,
con lo que soñamos al dormir;
deberemos luchar,
cuando nos toque vivir.

¡Libertad!,
aquello que une pueblos;
falla,
cuando llega de nuevo el invierno.

Libertad...
es aquello que nos toca hondo;
y que impide
nuestra pérdida, al llegar al fondo.

miércoles, 5 de mayo de 2010

Espacio - tiempo

Es curioso como, a veces, ambos se unen; parece de un modo aleatorio, como si el azar estuviese presente en todo momento pero...como siempre, nuestro destino sólo puede ser nuestro y lo modificamos a nuestro antojo en cada momento, con cada decisión, con cada palabra...

Sin embargo si que parece que el umbral pena - felicidad es muy muy estrecho, podemos pasar de un estado a otro en cuestión de segundos, como si nuestro cuerpo tuviera una serie de mecanismos de defensa que impiden que lo pasemos mal (algo así como la autoanestesia despues de un golpe o corte).

Supongo que todo lo que pase en nuestras vidas no esta solamente en las propias decisiones, también nos afectan las de la gente que nos rodea; que, al final, son los que hacen que tus dias sean mejores o peores, que tu vida tenga buenos momentos y que, aparte de tenerlos, tengas a quien contárselos.

Graciñas por me ler.

Ro

P.D. Para mi escritor: me publicaron un poema como finalista de un concurso, animate a empezar a presentarte, no pierdes nada.

viernes, 23 de abril de 2010

Complicaciones innecesarias...

As veces semella que somos nós mesmos quen lle damos tantas voltas ás cousas  que elas mesmas acaban perdendo o sentido. Voltas innecesarias, voltas, moitas vegadas, condicionadas por aqueles que nos rodean. Estou farta de dar pena, de que a xente me fale cunha mestura de "Ay! pobriña", "Tan mal non estará porque anda de festa" e non por última peor..."E que lle digo? E si lle parece mal?" Para que toda esa xente comprenda cal é a miña postura ó respecto: Non quero dar pena, se non viñeches a falar comigo nos ultimos meses, non me veñas a traladra-la cabeza, pois non ten sentidiño ningún (e son os únicos que poderán chegar a pensar que tan mal non estou e por iso saio de festa...). Para quen si me trata...nada de e que lle digo, dame unha aperta, rite o meu carón e as cousas xa fluirán...(Ou senon...xa porei eu da miña parte para que flua...)


Simple, breve, conciso...


Ro.


P.D. No deberás argumentar en mi contra con cosas que tu tambien haces...

miércoles, 21 de abril de 2010

TURBIA INSPIRACIÓN

Tu lo dijiste todo,
a mi me paso alguna vez;
decir cosas tristes
que con el paso
tuvieron que suceder.

Supongo que las cosas
son extrañas sin razón,
mas los corazones errantes
son siempre fuertes,
sin ninguna condicion.

Sentimientos latentes
por mis venas fluyen,
con el paso del tiempo
se convierten al trote
en el niño que huye.

Sin direccion alguna
parece que estoy
mas no olvideis nunca
que siempre, sin falta
Rocio es quien soy.

Por todo lo que trae
ese nombre consigo,
por el tiempo que pase
a tu lado soñando
sigues conmigo.

Porque siempre habrá,
mientras yo esté aqui;
alguien que te recuerde
a ti mamá
a ti, y solo a ti.

jueves, 25 de marzo de 2010

Deja vu

Culpabilidade,
nun intre amargo;
soidade,
aderezada con letargo.

Pena que invade,
un corazón encollido;
pois é un intre amargo,
coma se o tivera escollido.

Un destino,
sempre aleatorio,
pois o que quero,
non é obrigatorio.

Mais si preciso,
dunha aperta amiga,
como non a pido...
non é acontecida.

Chorando fico,
chorando estou,
meu corazón chora...
agora lle sei a motivación.

jueves, 18 de marzo de 2010

Aquelo, é a Baixa

Gústame que eses lugares
traian á mente recordos
pois é o momento perfecto
para un dos nosos encontros.

Zicais virtuais
nembargantes, sinceiros
zicais irreais
pese o recordo do xeito.

O son da auga que flúe
faime senti-lo vento
coma se nestes instantes
ficaras aqui, o meu neno.

Zicais virtual
nembargante sinceiro
zicais irreal
pese o recordo do xeito.

POR FIN! ti xa apareciche
non penses que por ti espero
pois ó longo deste camiño
outros seu xeito tiveron.

Zicais non virtuais
e por iso, sinceiros
zicais non irreais
agora é o meu xeito.






Creative Commons License
Aquelo, é a Baixa is licensed under a Creative Commons Reconocimiento-No comercial-Compartir bajo la misma licencia 3.0 Unported License.

sábado, 6 de marzo de 2010

Non sei

Odio realmente que estas verbas pasen pola miña mente.

Pois non sei como; non sei onde; non sei cando e non me chega o monte...Para fuxir de todo o que acontece.

Non podo chamar cando vos necesito, ou QUE CARALLO! si que podo pero non o fago porque penso que o voso e mais importante ca min. FODASE! (grande Pena por sempre - En ambos sentidos da frase)...

Chorando fico
chorando estou
meu corazon chora
non lle sei a solucion.

Algun dia teño que te levar o Pedreiriño, para que descubras ali o mellor dos teus sentidos,

a paz que ali hai,
a falta de sons,
a falta de todo...
levarate o teu interior.

A min polo menos funcionoume cando o fixen (ca miña amiga ó lado) non sei se che axudara pero creo que debes intentalo.

A pena me invade,
non sei si miña,
túa ou... Qué Carallo!,
da veciña!

Non soupen que dicir e non me arrepinto pois calque cousa que te dixera non iba a arranxar o teu sentimento.

Marchei chorando
polo que sentin
pois por primeira vez,
a un amigo
non soupen qué lle dicir.

Só me sinto agora
pois naide o meu redor,
pode falar con senso
do que lle acontece o meu corazon.

Si eu non son capaz a entenderme...como podo pretender que vos o fagades?

lunes, 1 de marzo de 2010

Hoy hago cacharritos, fijo!

Ayer fue un cuchillo,
hoy un plato,
mañana una cuchara,
pasado será un vaso.

La vajilla entera
aqui encontramos,
cuando se acabe,
a ver de que hablamos.

Discusiones eternas,
sin duda tenemos,
entendernos, ¿para que?
asi nos entretenemos.


Llevo deseando que se acaben las discusiones estupidas, banales y carentes de todo tipo de argumento que ya estoy hasta cansada de estar cansada, en contra de estar en contra, triste con mi tristeza...

Mucho tiempo hace que estas discusiones han dejado de tener sentido, al menos para mi; estoy hasta los mismisimos ovarios de que me intenten convencer de que soy yo la que esta siempre equivocada sin dejar siquiera que me exprese, asi que...decidido queda, a partir de ahora, cuando no quiera discutir de cualquier tipo de gilipollez que pueda llegar a estropear cualquier detalle de mi relacion con el entorno me levantaré y me iré (ademas ahora empieza a llegar algo de buen tiempo y podre irme a mi piedra preferida a sentarme, como siempre).

Dicho queda,
avisados estais;
aunque nadie lo lea...
yo se que me escuchais

SIGO SIENDO LA CHICA DE AYER.

Me encanta que las cosas estén ahí cuando las necesito; me parece increíble el hecho de que no es que me duela profundamente ni de que me joda el hecho de que no estén sino que me siento feliz cuando así ocurre, busco como entretenerme en hacer cosas mientras espero a que sucedan. Me pasa tanto con el ascensor cuando llego a casa (me encantaría que estuviese siempre ahí, en el piso en el que espero) como con el fin de mi “trauma”; ¡JODER, son DOS AÑOS!; me encantaría que estuvieses ahí, sin mas, para que se me pasase y poder seguir con mi vida, pero no...tengo que esperar, no se si a que te des cuenta de que nada va a cambiar (o al menos no para mal, porque es un grado mas de confianza) o a que te des cuenta de que aparte de tu Natalia hay mas mujeres que te van a poder hacer feliz en otros aspectos de tu vida (esto no quiere decir que no comprenda tu rechazo al género femenino en general, pero se te pasará, lo sé).

Mato el tiempo de espera, en el descansillo descubriendo dibujos ocultos en el gotelé y degüello minutos en un bar jugando partidas de futbolin y dardos a ver si algún día llega el momento en el que noto que has decidido que pase a alguna de las salas de tu mente, como si de una consulta médica se tratase, llevo esperando a que el medico me pueda recibir mucho tiempo, la recepcionista lo sabe, pero tengo que seguir esperando: “El doctor está operando” - Me dice. Pues bien, si todavía me mantengo aquí, es porque aquello que esta haciendo, es mas importante, pienso. Pero cuando la chica: rubia, alta, guapa, de ojos azules..., decide que debo llevar demasiado tiempo comenta que el doctor ha decidido que vaya pasando al despacho para esperar allí mientras acaba de operar;
- “¡BIEN! - Me digo – Una nueva sala de esta consulta de pasillos de los que nunca he visto el fin, cuadriculados y llenos de puertas por ambos lados.” Lo que pasa es que no se cuantas pruebas me tendré que hacer, por lo tanto no puedo saber cuantas salas voy a poder conocer, depende de lo que el medico diga.

Supongo que nada de lo que pueda decir sobre ti te va a sorprender porque sabes bien como eres pero...desde la ignorancia de los 22 años: se feliz mientras puedas con quien quieras y cuando dejes de poder...debes seguir siendo feliz con quien mas se aproxime a poder conseguir batir el récord, sea quien sea esa persona, te lo mereces ¡joder!.

Quero que sexas ti
quen quite a vergonza
que en min hai
pois non é pouca.

Moito sas
ultimamente
nas verbas
e na miña mente.

Tes que ser
o que me faga ver
as carencias
que en min se ven.

Por todo o que eres
por todo o que seras
na ialma ficas
e non o podo evitar.

Pois moito falamos
no tempos mortos
e cando cosigo
sacar o “meu” sono.

Es grande
xa cho dixen
es ti, e seino
xa o predixen.

miércoles, 3 de febrero de 2010

Tempos de Bonanza

Moito argallamos
algo que dicir
agora xa esta dito
e toca divertir

Unha noite tola
co móbil nunha man
de camiño a casa
e dinlle a enviar.

Moitos fixemos
este xesto de loucura
o mobil con nos
e un intre de calentura

E asi van as cousas
risas e contos
a mensaxe maldita
deunos para moito

A noite chega, e queda
non quere sair
a noite chega, e queda
non podes fuxir,
a noite chega, e queda
podela sentir
a noite chega, e queda
ponte a vivir!

Non me arrepinto
asi cho digo
que si o escribin
foi con sentido

Senso mermado,
polo licor
musica en directo
non hai nada mellor

Letras, cancions
soando na mente
sin saber por qué
fun de valiente.

Nas prazas e rúas
da Ourense fluvial
con choiva e música
menudo festival!

A noite chega, e queda
non quere sair
a noite chega, e queda
non podes fuxir,
a noite chega, e queda
podela sentir
a noite chega, e queda
ponte a vivir!
Creative Commons License


Tiempos de bonanza by Rocio Garcia Fernandez-Echevarria is licensed under a Creative Commons Reconocimiento-No comercial-Sin obras derivadas 3.0 España License.

martes, 26 de enero de 2010

IMPRODUCTIVIDADE:

Improductividade,
froito da soidade;
meu ben, aluméame,
non quero ter fame.

Do amor non se vive,
pero axuda, e a cousa sigue;
non dá de comer,
pero axúdate a recoller
verbas, para tí, con senso
e ainda que non estén nun lenzo;
representadas no pensamento,
ata conseguir deixarte sen alento.

Improductividade;
un pouco de soidade,
flúe por tí, meu ben;
o mellor de cada quén.

Voltei a un pasado alleo,
ou propio, xa non sei;
pero traballei arreo,
e din que non me equivoquei;
dúbidas me collen,
o meu ser estremécese;
xa foi, ¡non chove!,
meus ollos humedécense.

Improductividade;
ó fin da soidade,
pois invirto o tempo,
no que me pide o senso.

Tempo imparcial,
dun xeito irreal;
unha ollada ó reloxo,
fechados os ollos;
non quero pensar,
nos intres que hei pasar,
aínda que mos veñas roubar...
non sei se chos quero dar.

Improductivos todos,
ó fin, deste xeito, somos;
pois a compaña da soidade,
vén cas etapas de amor
e marcha co tempo e a idade.






Unha mañá cuasi produtiva!

Graciñas por me ler

Ro

jueves, 14 de enero de 2010

O meu amor esvarou

Durmo canda as túas notas,
sempre no meu ovido soan...
non quero chorar agora,
cando non estás, sen volta.

Perdín moito?
Non o creo,
non mires atrás,
non o merezo.

Dúbidas percorren a túa mente
máis podes entenderme;
non fiques ahí coma de pedra,
fuxe cara a túa terra ou non poderei conterme.

Parvo fuches, mais agora cansei,
ainda te quero, porque hei de negalo?
Mais moita xente me amosou
que si podo estar o seu lado.

Quérote na ialma,
dóeme só de pensalo,
máis agora, en calma,
querer a outros aínda non é doado.

Se non queres estar ó meu lado,
non teño que lle facer,
mais cando sexa feliz...
non mo veñas foder.

Tiveches oportunidades,
coñecía-los meus sentimentos
non só era por seren amigos,
senon para que te decataras do tempo.

Seis anos pasei dubidando
se cho decir ou non,
agora que xa o fixen...
ceibe é o meu corazon.