martes, 25 de mayo de 2010

TAL VEZ...QUIZÁS:

Tal vez:

1.Tal vez te quiera demasiado como para atreverme a contarte la verdad.
2.Tal vez me impongas tanto respeto que tengo pánico de lo que puedas opinar de mi.
3.Tal vez te admire tanto que te creo, sin dudar un segundo de tu palabra.
4.Tal vez me importes lo suficiente como para apartar mi propio criterio en tu presencia.
5.Tal vez tu presencia imponga tanto a mi mente que sonría sin saber qué decir.
6.Tal vez sueño despierta con conocerte y por eso necesito pasar tiempo contigo.
7.Tal vez tu sonrisa altere mis pensamientos.
8.Tal vez se me ocurren tantas formas de complacerte que no sea capaz de enumerarlas.
9.Tal vez me excites tanto que mi cuerpo responde con orgasmos al roce de tu piel.

Quizás:

1.Quizás hayas caído en la más ignominiosa pasividad de mi persona.
2.Quizás te quiera tan poco que no crea que deba perder el tiempo en explicarte mis razonamientos.
3.Quizás has pasado tan de puntillas por mi vida que no merezcas más de mi.
4.Quizás te he abandonado porque no quiero notar tu presencia.
5.Quizás me inoportune tanto tu presencia que mi sonrisa, hipócrita, desee rechazarte.
6.Quizás el hecho de conocerte no me atraiga y el paso del tiempo sólo hace darme la razón.
7.Quizás eso que llamo sonrisa no sea más que una mueca de desprecio hacia mi.
8.Quizás el complacerte sea el medio para que me complazcas (cosa que considero harto complicada).
9.Quizás la presencia de tu cuerpo sólo haga que se revuelvan mis entrañas.


No me gusta la idea,
lloro cuando no me ves;
la verdad, no es que quiera;
me sale sin querer.

Lloro siempre por tu culpa,
lágrimas sin cesar...
siempre me digo lo mismo;
a mí, no me pasa más.

Y caigo como una idiota,
en tu cama acostada ya;
no me doy por vencida,
pero ahora quiero llorar.

Mañana será lo mismo,
sola volveré a estar;
supongo que no te importa...
pero quiero que gane el QUIZÁS.

Probablemente no es que quiera,
pobablemente es lo que sienta;
seguramente gana el TAL VEZ...
y es factible que me arrepienta.

sábado, 22 de mayo de 2010

Diferenzas?

Qué diferentes
estes montes
daquela terrachán
de máis alá;
de reixas imposibles
de poder saltar,
picudas son...
están para te matar.
Cando por tí intentes
a este lado cruzar
unha fronteira alta
que non podes alcanzar
esta ahi!
para os teus planes alterar.
Con ela din
que diferentes somos
amosémoslle agora
que non hai mellores pobos.
Viana, Verín,
Lobeira, A Estrada...
costa decidir
cal é a máis adecuada.
O mesmo pasa entón
con aqueles moriscos
que por vires aqui
poñen a súa vida en risco.

Non dubides pois,
na capacidade dun pobo
pois ti, gobernador
non es quen, sen seu apoio.
Escoitarnos deberías,
para poderen decidir
si o que estás a facer
non vai repercutir.
En feitos susceptibles
de seren influenciados
por mil mans sucias
que fican ó teu lado.

Déixanos VIVIR
coma nós decidamos;
déixanos DECIDIR
o camiño a percorrer;
déixanos SEGUIR
co que nalgun momento soñamos;
déixanos PERCIBIR
o que acontece por él.

viernes, 21 de mayo de 2010

Si o no...No lo sé

Eterno no sé,
putrefacto no sé,
ignominioso no sé,
desesperante no saber.

Sueño, no sé;
vivo sin poder,
pues el maldito "no sé",
destroza mi ser.

Siempre sin saber,
vivo aquí y allá;
pues el jodido no sé,
me llena de mediocridad.

El saber, da placer;
y por eso, sin querer,
todos debemos aborrecer
esas palabras, o no...
no lo sé.

miércoles, 12 de mayo de 2010

VIENTO (Aire en movimiento)

Me parece que debo poner el poema que me han publicado aunque solo sea por orgullo porpio...




Miedo a volar,
es aquello que te impide soñar;
por lo bien,
que la vida te ha de tratar.

Porque tu,
te has ganado a ti mismo;
al igual,
que ese puñado de niños,
que sin saber,
cual es su sitio en la vida;
no deberán,
darla nunca por perdida.

Los árboles
vibran, al compás del viento;
pero no dejan,
de ser inmóviles al tiempo.

Por aquello,
con lo que soñamos al dormir;
deberemos luchar,
cuando nos toque vivir.

¡Libertad!,
aquello que une pueblos;
falla,
cuando llega de nuevo el invierno.

Libertad...
es aquello que nos toca hondo;
y que impide
nuestra pérdida, al llegar al fondo.

miércoles, 5 de mayo de 2010

Espacio - tiempo

Es curioso como, a veces, ambos se unen; parece de un modo aleatorio, como si el azar estuviese presente en todo momento pero...como siempre, nuestro destino sólo puede ser nuestro y lo modificamos a nuestro antojo en cada momento, con cada decisión, con cada palabra...

Sin embargo si que parece que el umbral pena - felicidad es muy muy estrecho, podemos pasar de un estado a otro en cuestión de segundos, como si nuestro cuerpo tuviera una serie de mecanismos de defensa que impiden que lo pasemos mal (algo así como la autoanestesia despues de un golpe o corte).

Supongo que todo lo que pase en nuestras vidas no esta solamente en las propias decisiones, también nos afectan las de la gente que nos rodea; que, al final, son los que hacen que tus dias sean mejores o peores, que tu vida tenga buenos momentos y que, aparte de tenerlos, tengas a quien contárselos.

Graciñas por me ler.

Ro

P.D. Para mi escritor: me publicaron un poema como finalista de un concurso, animate a empezar a presentarte, no pierdes nada.