jueves, 25 de marzo de 2010

Deja vu

Culpabilidade,
nun intre amargo;
soidade,
aderezada con letargo.

Pena que invade,
un corazón encollido;
pois é un intre amargo,
coma se o tivera escollido.

Un destino,
sempre aleatorio,
pois o que quero,
non é obrigatorio.

Mais si preciso,
dunha aperta amiga,
como non a pido...
non é acontecida.

Chorando fico,
chorando estou,
meu corazón chora...
agora lle sei a motivación.

jueves, 18 de marzo de 2010

Aquelo, é a Baixa

Gústame que eses lugares
traian á mente recordos
pois é o momento perfecto
para un dos nosos encontros.

Zicais virtuais
nembargantes, sinceiros
zicais irreais
pese o recordo do xeito.

O son da auga que flúe
faime senti-lo vento
coma se nestes instantes
ficaras aqui, o meu neno.

Zicais virtual
nembargante sinceiro
zicais irreal
pese o recordo do xeito.

POR FIN! ti xa apareciche
non penses que por ti espero
pois ó longo deste camiño
outros seu xeito tiveron.

Zicais non virtuais
e por iso, sinceiros
zicais non irreais
agora é o meu xeito.






Creative Commons License
Aquelo, é a Baixa is licensed under a Creative Commons Reconocimiento-No comercial-Compartir bajo la misma licencia 3.0 Unported License.

sábado, 6 de marzo de 2010

Non sei

Odio realmente que estas verbas pasen pola miña mente.

Pois non sei como; non sei onde; non sei cando e non me chega o monte...Para fuxir de todo o que acontece.

Non podo chamar cando vos necesito, ou QUE CARALLO! si que podo pero non o fago porque penso que o voso e mais importante ca min. FODASE! (grande Pena por sempre - En ambos sentidos da frase)...

Chorando fico
chorando estou
meu corazon chora
non lle sei a solucion.

Algun dia teño que te levar o Pedreiriño, para que descubras ali o mellor dos teus sentidos,

a paz que ali hai,
a falta de sons,
a falta de todo...
levarate o teu interior.

A min polo menos funcionoume cando o fixen (ca miña amiga ó lado) non sei se che axudara pero creo que debes intentalo.

A pena me invade,
non sei si miña,
túa ou... Qué Carallo!,
da veciña!

Non soupen que dicir e non me arrepinto pois calque cousa que te dixera non iba a arranxar o teu sentimento.

Marchei chorando
polo que sentin
pois por primeira vez,
a un amigo
non soupen qué lle dicir.

Só me sinto agora
pois naide o meu redor,
pode falar con senso
do que lle acontece o meu corazon.

Si eu non son capaz a entenderme...como podo pretender que vos o fagades?

lunes, 1 de marzo de 2010

Hoy hago cacharritos, fijo!

Ayer fue un cuchillo,
hoy un plato,
mañana una cuchara,
pasado será un vaso.

La vajilla entera
aqui encontramos,
cuando se acabe,
a ver de que hablamos.

Discusiones eternas,
sin duda tenemos,
entendernos, ¿para que?
asi nos entretenemos.


Llevo deseando que se acaben las discusiones estupidas, banales y carentes de todo tipo de argumento que ya estoy hasta cansada de estar cansada, en contra de estar en contra, triste con mi tristeza...

Mucho tiempo hace que estas discusiones han dejado de tener sentido, al menos para mi; estoy hasta los mismisimos ovarios de que me intenten convencer de que soy yo la que esta siempre equivocada sin dejar siquiera que me exprese, asi que...decidido queda, a partir de ahora, cuando no quiera discutir de cualquier tipo de gilipollez que pueda llegar a estropear cualquier detalle de mi relacion con el entorno me levantaré y me iré (ademas ahora empieza a llegar algo de buen tiempo y podre irme a mi piedra preferida a sentarme, como siempre).

Dicho queda,
avisados estais;
aunque nadie lo lea...
yo se que me escuchais

SIGO SIENDO LA CHICA DE AYER.

Me encanta que las cosas estén ahí cuando las necesito; me parece increíble el hecho de que no es que me duela profundamente ni de que me joda el hecho de que no estén sino que me siento feliz cuando así ocurre, busco como entretenerme en hacer cosas mientras espero a que sucedan. Me pasa tanto con el ascensor cuando llego a casa (me encantaría que estuviese siempre ahí, en el piso en el que espero) como con el fin de mi “trauma”; ¡JODER, son DOS AÑOS!; me encantaría que estuvieses ahí, sin mas, para que se me pasase y poder seguir con mi vida, pero no...tengo que esperar, no se si a que te des cuenta de que nada va a cambiar (o al menos no para mal, porque es un grado mas de confianza) o a que te des cuenta de que aparte de tu Natalia hay mas mujeres que te van a poder hacer feliz en otros aspectos de tu vida (esto no quiere decir que no comprenda tu rechazo al género femenino en general, pero se te pasará, lo sé).

Mato el tiempo de espera, en el descansillo descubriendo dibujos ocultos en el gotelé y degüello minutos en un bar jugando partidas de futbolin y dardos a ver si algún día llega el momento en el que noto que has decidido que pase a alguna de las salas de tu mente, como si de una consulta médica se tratase, llevo esperando a que el medico me pueda recibir mucho tiempo, la recepcionista lo sabe, pero tengo que seguir esperando: “El doctor está operando” - Me dice. Pues bien, si todavía me mantengo aquí, es porque aquello que esta haciendo, es mas importante, pienso. Pero cuando la chica: rubia, alta, guapa, de ojos azules..., decide que debo llevar demasiado tiempo comenta que el doctor ha decidido que vaya pasando al despacho para esperar allí mientras acaba de operar;
- “¡BIEN! - Me digo – Una nueva sala de esta consulta de pasillos de los que nunca he visto el fin, cuadriculados y llenos de puertas por ambos lados.” Lo que pasa es que no se cuantas pruebas me tendré que hacer, por lo tanto no puedo saber cuantas salas voy a poder conocer, depende de lo que el medico diga.

Supongo que nada de lo que pueda decir sobre ti te va a sorprender porque sabes bien como eres pero...desde la ignorancia de los 22 años: se feliz mientras puedas con quien quieras y cuando dejes de poder...debes seguir siendo feliz con quien mas se aproxime a poder conseguir batir el récord, sea quien sea esa persona, te lo mereces ¡joder!.

Quero que sexas ti
quen quite a vergonza
que en min hai
pois non é pouca.

Moito sas
ultimamente
nas verbas
e na miña mente.

Tes que ser
o que me faga ver
as carencias
que en min se ven.

Por todo o que eres
por todo o que seras
na ialma ficas
e non o podo evitar.

Pois moito falamos
no tempos mortos
e cando cosigo
sacar o “meu” sono.

Es grande
xa cho dixen
es ti, e seino
xa o predixen.